Juicy! Alle geheimen van Grease onthuld
Welke acteur gebruikte zijn trailer als sexgrot, waarom was Olivia Newton-John zo zenuwachtig om in de spandex broek van Sandy te kruipen? Van wie stal John Travolta het nummer Greased Lightnin’? En hoezo had hij een magische vinger? Op deze Throwback Thursday worden alle geheimen ontrafeld van de populairste musicalfilm aller tijden.
Foto’s: Paramount Pictures, YouTube
Vorige week was Grease voor de 420.000e keer op tv en ik heb voor de 420.000e keer gekeken. Grease is still the word voor mij, ook al viert de film dit jaar alweer zijn 38e verjaardag. Zes jaar was ik toen Grease uitkwam in 1978 en ik herinner me nog goed dat mijn ouders me meenamen naar de Rotterdamse bioscoop Cinerama om hem te zien. Het verhaal over de lieve Sandy en de stoere Danny, gespeeld door Olivia Newton-John en John Travolta, sloeg in als een bom. Ik wilde ook op een Amerikaanse highschool zitten tijdens de jaren vijftig, ik wilde ook bij de Pink Ladies horen (what can I say, de roze neigingen zaten er al jong in) en het allerbelangrijkste: ik wilde ook meezingen -en dansen. Die energie, die lol, wat was dit geweldig. Bij het slotnummer We Go Together hield ik het niet langer uit. Ik sprong op uit mijn stoel en begon spontaan mijn heupjes los te gooien. Tot groot vermaak van de rest van de bioscoopbezoekers was er in hun midden een mini-Travolta opgestaan. En toevallig heette hij echt Danny.
“Zien we daar in de bioscoop nu een klein blond jochie uit zijn dak gaan?”
Rydell High, ik had er als vroeger graag een jaartje zang- en danslessen gevolgd.
“Hoor je dat Danny een Pink Lady wil worden? Sorry, we laten geen jongens toe. Probeer het bij de T-Birds.”
Gevaar! Levenslange verslaving ligt op de loer (en check die rare lichtblonde krul).
Erna wilde de Grease-koorts niet meer zakken. Ik kocht een plakboek en plakte daarin alles wat ik kon vinden over Olivia Newton-John en John Travolta. Ik zie mij en mijn oudere nicht Marjan, ook een groot Grease-fan, nog zo rennen naar de buurtsuper op de hoek om alwéér een zakje verzamelplaatjes te scoren. We bleven ze kopen, want stel je voor dat er een plaatje tussen zat dat we nog niet hadden. Ook het immens belangrijke vraagstuk ‘Was de lichtblonde krul in Olivia’s haar op de filmposter echt of later toegevoegd?’ kon ons uren bezighouden (ik denk nog steeds dat we naar een vroeg staaltje Photoshop kijken). Zo’n eerste grote filmliefde vergeet je nooit. Summer Nights, Greased Lightnin’, Hopelessly Devoted to You, de liedjes zitten voor altijd in mijn DNA verankerd. Evenals de scène waarin Olivia is getransformeerd tot stoeipoes en John op de schoolkermis uitdaagt met de legendarische woorden: “Tell me about it… stud.” Ik weet tot op de seconde nauwkeurig wanneer ze haar peuk op de grond uittrapt en John de ‘Shake Shack’ binnenlokt terwijl ze hun duet You’re the One That I Want zingen.
Wie durft de slet te zijn?
En toch weet ik ook heel veel niet over Grease, besefte ik vandaag toen ik de Vanity Fair las. Het tijdschrift pakt deze maand uit met een groot artikel over Grease, waarin uitgebreid uit de doeken wordt gedaan hoe de succesvolste musicalfilm aller tijden gemaakt werd. En hoe het een godswonder is dat hij de klassieker werd zoals we hem nu kennen. Grease had heel makkelijk de grootste musicalflop aller tijden kunnen worden. Zo was John Travolta helemaal niet de eerste keus voor de rol van Danny Zuko. Filmmaatschappij Paramount Pictures wilde veel liever Henry Winkler, die in die periode furore maakte als The Fonz in de sitcom Happy Days. Henry wees de rol echter af omdat hij Danny teveel vond lijken op The Fonz. Hij was bang om voortaan getypecast te worden. Verschrikkelijk dom van hem, maar een zegen voor de film. Met zijn 1.68 meter en lange hondengezicht had Henry de sexappeal van Droopy.
Opluchting! Bijna hadden we Marie en Henry gehad in plaats van Olivia en John.
“Ik ben zó blij dat wij het geworden zijn, Sandy eh Olivia. Onze chemie maakt de film.”
“Jij bent degene die ik wil. Ik heb onwijs mijn best voor je gedaan.”
Een beetje onscherp, maar wel uniek. Een kijkje achter de schermen.
De rol van Sandy Olsen had nog dramatischer kunnen uitpakken. Regisseur Randal Kleiser speelde even met de gedachte om Star Wars-actrice Carrie Fisher te vragen (hoewel niemand wist of ze überhaupt kon zingen) en richtte daarna zijn pijlen op de intens brave zangeres Marie Osmond. Gelukkig haakte zij af toen ze hoorde over Sandy’s transformatie van tutje tot vamp. Dat zag deze reli-diva écht niet zitten. De schande! Geleidelijk kwam de Australische zangeres Olivia Newton-John in beeld, al was Kleiser in eerste instantie niet erg overtuigd. Olivia’s imago was net als dat van Marie erg keurig. “Ik dacht bij mezelf: hoe moet van haar in godsnaam een slet worden gemaakt?” Het was John Travolta die in Olivia de perfecte Sandy zag. “Ze had een schitterende stem en ik kon me in het hele universum niemand voorstellen die meer geschikt was om die rol te spelen.” Hij zet alles op alles om haar aan boord te krijgen. “Ik bleef er maar over doorgaan. Ik stond erop dat ze haar zouden ontmoeten en dat we haar zouden casten.”
Dino’s spelen jonkies
Ondanks Johns steun aarzelde Olivia. Musicals waren op dat moment verre van hot en ze had al in de hele slechte sciencefictionfilm Toomorrow gespeeld. Wat als dit weer een misser zou worden? Dat zou haar zangcarrière, die wel goed liep, kunnen beschadigen. Daarnaast lukte het Olivia niet om met een Amerikaans accent te praten, wilde ze eerst een screentest met John om te kijken of er wel chemie tussen hen was en was de 29-jarige blondine doodsbang dat ze op beeld veel ouder zou lijken dan John die zes jaar jonger was. Eén voor één werden haar bedenkingen weggenomen. Sandy kreeg in het script een Australische achtergrond, Olivia mocht een screentest doen met John die ze samen rockten (“We hadden een geweldige chemie,” blikt ze terug) en cinematograaf Bill Butler maakte gebruik van soft-focus lenzen om de jaren in haar gezicht eraf te schrapen. Voor heel even leek Olivia weer achttien.
De lijntjes die op sommige foto’s nog wel te zien waren, werden in de film vakkundig weggemoffeld.
“Je zou echt niet zeggen dat jij al bijna dertig bent, meid.”
De Pink Ladies doorstonden de kraaienpootjes-test maar deden soms toch maar een zonnebril op.
“Welkom in de beautyschool. We helpen je hier van alle rimpels af.”
Leeftijd was ook in het geval van de andere Rydell High kids een dingetje. Jeff Conaway (Kenickie), Michael Tucci (Sonny), Barry Pearl (Doody), Didi Conn (Frenchy), Jamie Donnelly (Jan), Dinah Manoff (Marty), ze waren allemaal al achter in de twintig en soms zelfs nog ouder. Enige jonkie was de 20-jarige Kelly Ward die Putzie speelde. Oudste van het stel was Stockard Channing (Rizzo) die zelfs al 33 was. Om te voorkomen dat zijn scholieren eruit zouden zien als hun ouders, voerde regisseur Randal Kleiser tijdens de audities een ‘kraaienpootjes-test’ in. Randal bekeek de gezichten van alle acteurs van zeer dichtbij om te zien of ze rimpeltjes hadden rond de ogen. Dat bepaalde of ze de klus kregen of niet. “Middelbare scholieren konden nu eenmaal geen kraaienpootjes hebben.” Hoewel Stockard de test met glans doorstond en werd aangenomen, was kennelijk niet iedereen er genoeg van overtuigd dat ze door kon gaan voor een achttienjarige. Op een dag had Allan Carr, de flamboyante producent van Grease, een hele bizarre verrassing voor de actrice in petto. “Allan arriveerde op de set met een bruin potlood in zijn hand en begon sproetjes op mijn neus te tekenen zodat ik jeugdiger zou lijken,” aldus Stockard. “‘Ik zie er helemaal niet jonger uit,’ reageerde ik. ‘Alleen maar viezer!'”
Zon, zee en zweten in leer
In juni 1977 begonnen de opnames voor Grease. Er werd gedraaid in en rond Los Angeles. Dit tot afgrijzen van Jim Jacobs en Warren Casey die de originele musical schreven waarop de film gebaseerd was. Hun versie uit 1971 was veel rauwer en grimmiger. “Ik baalde als een stekker dat ze de film opnamen in Californië, omdat het oorspronkelijke verhaal vooral ging over kinderen die opgroeien in de industriesteden in het oosten en het Midwesten van Amerika,” legt Jim Jacobs uit. “Het gaat niet over zandstranden en de oceaan.” Hij smeekte producent Allan Carr om van Grease geen mierzoete suikerspin te maken. Maar helaas. Jim en Warren hadden niets te vertellen over wat er met hun kindje gebeurde. Allan had de filmrechten enkele jaren eerder nu eenmaal gekocht voor 200.000 dollar en kon doen wat hij wilde. En dus werd Grease puur het liefdesverhaal tussen Danny en Sandy die ronddansen in een pastelkleurige wereld vol Cadillacs, American diners en drive-in bioscopen. Een sprookje. Al viel het soms niet mee om in de Californische hitte te draaien. De danswedstrijd-scènes waren hels. Vijf dagen lang in de gymzaal van een echte highschool met alle ramen gesloten: de cast werd langzaam gekookt. Acteur Michael Tucci viel flauw en belandde op de Eerste Hulp en ook Didi Conn dacht dat ze gek werd. “Ik was jarig die week en kreeg een taart. Hij smolt voor mijn ogen.”
“Gooi. Die. Ramen. Open. NU.”
Didi Conn voelde haar pruik tijdens de danswedstrijd steeds natter worden.
De gymzaal was heter dan een Zweedse sauna.
“Aardig temperatuurtje hier, ik trek eventjes wat uit.”
Ook aan de liedjes werd het nodige veranderd. Tien van de twintig nummers uit de Broadway-show werden gereduceerd tot achtergrondmuziek of volledig geschrapt. Er werden vier nieuwe nummers toegevoegd en dat waren niet de minste: de titelsong Grease, geschreven door Barry Gibb en vertolkt door Frankie Valli, de ballads Sandy en Hopelessly Devoted to You en You’re the One That I Want. Olivia weet nog goed hoe tekstschrijver John Farrar (met wie ze al vele jaren samenwerkte) na een nachtje ploeteren rond zes uur ’s ochtends haar trailer binnenstapte en het liedje voor de eerste keer aan haar liet horen. “‘Wat vind je ervan?’, vroeg hij waarop ik uitriep: ‘Oh mijn God, het is geweldig.’ Het had zo’n fantastische energie.” Het scheelde niet veel of het gevoelige There Are Worse Things I Could Do (een van mijn favorieten) was gesneuveld. Allan Carr vond het te depri, maar Stockard Channing gooide alles in de strijd om ‘haar’ lied te behouden. Dit was het grote moment van haar dellerige personage Rizzo. Uiteindelijk gaf Allan zich gewonnen. Stockard: “Door dit liedje ontdek je wat er in deze kleine tante omgaat. Anders zou ze heel erg aan de oppervlakte zijn gebleven.”
John de ster jat een liedje
De grootste verandering onderging Greased Lightnin’. In de originele musical was dit hét nummer van Danny’s maatje Kenickie, maar in de film ging John Travolta ermee aan de haal. “Ik zal heel eerlijk zijn,” bekent John. “Ik wilde dat liedje. En omdat ik een hoop in de melk te brokkelen had, kon ik het krijgen.” Grease-choreografe Patricia Birch flipte weg toen ze het hoorde. “Het is godverdomme Kenickies nummer! Ik was zó boos, omdat ik vond dat Jeff zijn eigen nummer nodig had. John deed het erg goed, maar het had gewoon Kenickie moeten zijn – het ging nota bene over Kenickies auto!” Jeff Conaway (die in 2011 stierf aan de gevolgen van langdurig drugsgebruik) was not amused over het geintje dat John hem flikte. Volgens Stockard troostte Jeff zich met allerlei rondborstige figuranten. Hij ontpopte zich tot de dekhengst van de set. “We maakten er vaak grappen over, zijn trailer stond rond lunchtijd echt te schudden.”
“Go Greased Lightnin’, ik jat dit nummer heel geniepig onder je reet vandaan.”
“Wat ben jij een gluiperd zeg!” “Ik weet niet waar je het over hebt, hihihi.”
Kwam het door zijn klotsoksels? Werd zijn liedje daarom van hem afgenomen? Jeff begreep het niet.
Lunchtijd. “Jeff geeft een figurant in zijn trailer weer een hickey from Kenickie zeker?”
Naaistreek of niet, John was ook gewoon de ster van de film. Daarom kon hij met zulke dingen wegkomen. De acteur had net de opnames van zijn andere klassieker Saturday Night Fever achter de rug -de discofilm zou eind 1976 uitkomen- en zijn charisma was onmiskenbaar. “Er hing een energie om hem heen die ik nog nooit in mijn leven had meegemaakt,” herinnert actrice Dinah Manoff zich. “Het was niet zozeer dat je hem wilde bespringen, als wel dat je voelde dat je in de aanwezigheid van iets episch verkeerde. Ik was niet eerder in aanraking gekomen met een charisma dat zo op zijn hoogtepunt was. Ik kan het niet beschrijven. Ik heb allerlei andere filmsterren ontmoet, maar geen van hen bezat de energie die John uitstraalde in die dagen.” En dat terwijl John privé diep in de put zat. Drie maanden eerder was zijn grote liefde, actrice Diana Hyland, in zijn armen gestorven na een slopend gevecht tegen kanker. De opnames van Grease leidden hem af van zijn verdriet, stelt hij. “Het pal achter elkaar draaien van twee films was waarschijnlijk het beste dat ik kon doen. Ik was zo vreselijk bedroefd.”
Greased Scientology Lightnin’
Wat John er verder doorheen sleurde was zijn liefde voor Scientology. Jaja, die kende ook toen al geen grenzen. Nadat Randal Kleiser tijdens het filmen van de autorace een infectie opliep aan zijn voet door het vieze water in de Los Angeles River, klopte John meteen op de deur van zijn trailer. Hij en Scientology wisten raad. Een zogenaamde ‘touch assist’ zou Randal er gauw weer bovenop helpen. Met zijn wijsvinger raakte John de regisseur een uur lang op verschillende plekken aan terwijl hij voortdurend herhaalde: “Voel mijn vinger.” Randal moest dan antwoorden dat hij hem voelde, waarna John steeds zei: “Dank je.” Vreemd? Joh! Randal: “Daar lag ik dan met een hoge koorts en hij bleef me maar prikken. Toen ik me de volgende dag beter voelde, claimde hij natuurlijk dat het kwam door zijn ‘touch assist’.”
“Ik ben óntzettend gespannen. Ik hoorde van Randal dat jij een magische vinger hebt?”
“Hé Randal, de ‘touch assist’ was toch ons vieze geheimpje?”
“Laten we deze opnames snel afronden. Ik moet ontzettend nodig plassen.”
Geen broek om even makkelijk aan en uit te trekken.
Misschien had John zijn magische vinger ook moeten gebruiken om Olivia te kalmeren? Ze was op van de zenuwen voor de opnames van You’re the One That I Want. Zou het haar lukken om op geloofwaardige wijze te veranderen in een sexy vamp? “Ik piekerde me suf. Maar toen het gebeurde, was het een fantastisch gevoel. Heel bevrijdend. Niet alleen voor Sandy maar ook voor mijzelf. Ik was altijd de girl next door geweest.” Olivia’s spandex broek was zo strak dat ze erin genaaid moest worden. Ze mocht zeven uur niets drinken omdat ze niet naar de wc kon, maar het was het afzien waard. Toen ze voor het eerst in haar zwarte speelpak de make-up trailer uitstapte en op haar hakken naar Randal trippelde zodat hij het resultaat kon beoordelen, verrekten alle crewleden hun nek. “De blik op hun gezichten! Ik weet nog dat ik dacht: ‘Jeetje, ik heb het tot nu toe totaal verkeerd aangepakt.” Ook John vond zijn gepimpte tegenspeelster da bomb. “Ze was een mix van Marilyn Monroe en een biker chick. In de theaterversie was die mix vooral grappig, maar in de film werd het een wauw moment!”
We zingen (en dansen) nog steeds mee
Op 16 juni 1978 ging Grease in première. Critici waren vernietigend in hun oordeel over de film. “Visuele junkfood”, “Grease zou besproken moeten worden op de overlijdenspagina”, “Gemaakt door nitwits die geen flauw benul hebben wat een camera is”, “Newton-John klinkt als een toondove koe”, de messen werden er diep ingezet. Gelukkig lieten bioscoopbezoekers zich niet afschrikken door deze zure woorden. Grease verbrijzelde alle records. Wereldwijd bracht hij bijna 400 miljoen dollar op en daarmee werd het de succesvolste musicalfilm ooit. Een ongelooflijke prestatie voor een productie die in twee maandjes gedraaid werd op een budget van amper zes miljoen dollar. Ook de soundtrack behoort tot de succesvolste platen uit de geschiedenis. En vergeet de 123.000 verschillende theaterversies die er inmiddels zijn gemaakt niet. Of de miljoenen sing-a-long avonden en Grease themafeesten die werden georganiseerd. Grease is niet meer uit ons leven weg te denken.
Olivia en John bedanken producent Allan Carr voor de film die hen onsterfelijk maakte.
Bij de première trok Olivia nog maar eens een verbazingwekkend strakke broek aan.
Een musical zo zoet als een milkshake in de diner, maar hij verveelt nooit.
Bijna veertig jaar later is Grease voor velen still the word.
Dat de magie van Grease niet zomaar te kopiëren is, werd pijnlijk duidelijk in 1982. Toen verscheen er een vervolg met in de hoofdrollen een nog onbekende Michelle Pfeiffer en Maxwell Caulfield. Grease 2 werd een gigantische flop. Want Michelle was geen Olivia Newton-John en Maxwell was al helemaal geen John Travolta. Plannen voor nog meer vervolgen werden snel in de prullenbak gegooid. Zoals gezegd verveelt Grease mij nog steeds niet. Ik word er ontiegelijk vrolijk van. Het is ook een mooie herinnering aan de jaren waarin Olivia Newton-John haar gezicht nog niet verpest had met botox en fillers en John nog geen enge Playmobil-pruikjes droeg. Ik heb overigens bij We Go Together nog altijd de neiging om mee te dansen. Als de behoefte te sterk wordt, trek ik de gordijnen dicht en ga ik er gewoon voor. Niemand die me ziet, alleen Danny en Sandy. En zij zijn het na 38 jaar wel van me gewend.
Zo wil je je Olivia en John voor altijd blijven herinneren.
We Go Together to the Plastic Surgeon. Vrouwtje Filler en Piet Playmobil.
Deel dit artikel!
Gerelateerde berichten
De laatste glorieuze jaren van Oud-Rotterdam →
75 jaar vrijheid: enkele goede oorlogsboeken →
Wordt Lockdown dé coronathriller van 2020? →
