In deze sixties bungalow bleef alles bij het oude
In Aerdenhout staat een bungalow te koop waar de jaren zestig nog steeds voortduren. Het lijkt wel een set uit Mad Men, maar dit is een echt huis. Kennelijk waren de bewoners zo gehecht aan de swinging sixties dat ze elke interieur-update weigerden. What a trip!
Ik sprak kortgeleden mijn verbazing uit over de Hilversumse villa waarin een eeuw niet geklust werd. Dezelfde verbouwallergie speelde ook de eigenaren van deze bungalow uit de jaren zestig parten. Sinds de bouw werd er (bijna) geen spat aan het interieur veranderd. Ik kwam op het spoor van dit groovy nestje door Go with the Vlo-lezer Frank Borst. De bungalow bevindt zich bij hem op de hoek, op de Westerduinweg in Aerdenhout. “Ik kijk regelmatig op Funda wat er in mijn buurt te koop staat,” zegt hij. “En toen vond ik deze. Wat een mooie tijdcapsule.”
In Aerdenhout staan niet alleen kasten van huizen uit de jaren dertig.
Gasten ontvangen in de sfeer van eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Deze hal weet niet anders.
Net of je een woontijdschrift van lang geleden openslaat.
Het is ongelooflijk dat de meubels en kleden na vijftig jaar dienst niet kaal lijken te zijn.
De fameuze houten plafonds. Wie had ze destijds niet?
Het rode leer van de bar is nog zo soepel als de dag van gisteren.
Ik sluit me volledig bij Frank aan. Zo’n perfect geconserveerde sixties bungalow zag ik nog niet eerder in Nederland. Je zou bijna geloven dat hij net is opgeleverd. Iemand heeft decennialang zijn uiterste best gedaan om het interieur in topconditie te houden. Op de fauteuils en bank in de woonkamer zijn nul vlekjes of sleetse plekken te bespeuren. De vloerkleden lijken nog even dik als op de eerste dag. Hoe bestaat het.
Bruin, roze en wijnrood
De bungalow staat volgens de poëtisch aangelegde makelaar “aan een meanderende rustige weg op de grens van de gemeenten Bloemendaal en Zandvoort, aan de zoom van de duinen”. Het exacte bouwjaar is vaag: ergens tussen 1960 en 1970. Ik gok dat het eerder eind jaren zestig dan begin jaren zestig was. Gebroken wit, beige en bruin domineren. Typerend voor die periode. Het maakt dat de hardere kleuren die sporadisch opduiken, nog meer opvallen: de psychedelische lamp in de hal, de rode bar en natuurlijk de roze met zwarte badkamer.
Roze toiletpot en wastafels. Heel wat anders dan de beige en grijze badkamers van nu.
En nog meer hout.
In deze eetkamer zijn de stoelen om van te smullen.
Het barthema keert terug in de ruime keuken.
Het bureau mocht altijd blijven en werd gelukkig niet opgeofferd voor iets moderners.
In de grote slaapkamer nodigt ook de stoel uit tot het doen van een dutje.
De woonoppervlakte bedraagt 242 vierkante meter en is uitgesmeerd over negen kamers (drie slaapkamers) en twee badkamers. Onder de grond vind je nog een stook-, provisie- en wijnkelder. Die laatste is essentieel in het kakkineuze Aerdenhout. Een goede gastheer of gastvrouw heeft altijd een ‘aerdig’ voorraadje paraat voor als er visite komt. Andere extra’s zijn een inpandige dubbele garage, plantenkas, houten schuur en een tennisbaan met prieel.
Thuisstek van een oorlogsheld
Wie was toch de curator van dit intrigerende museum? Het antwoord is snel gevonden en het blijkt niet om zomaar iemand te gaan. De laatste bewoner was Ed Barten, een bekende Engelandvaarder en piloot uit de Tweede Wereldoorlog. Zijn spannende levensverhaal is terug te lezen in het boek Ik wil nooit meer oorlog. Ed woonde in de bungalow met zijn echtgenote Bep Stierman en nadat zij in 1997 stierf, bleef hij alleen in het huis achter. Ed overleed op 1 december 2016 op 97-jarige leeftijd. Vandaar dat de bungalow nu te koop staat voor 1.885.000 euro.
In Ik wil nooit meer terug lees je alles over Eds roerige jaren tijdens de Tweede Wereldoorlog.
De oud-piloot landde uiteindelijk in Aerdenhout.
Zat de Engelandvaarder op dit bordes te mijmeren over vroeger? Hij kon vanaf hier de zee ruiken.
De werkkamer waar hij zijn herinneringen optikte.
In het overlijdensbericht werd Ed omschreven als “eigenzinnig”. Dit gold ook voor zijn interieur.
Een markant man ging heen. Het is al enkele maanden doodstil in de gangen.
Het kan zijn dat je de bungalow herkent. Ed kreeg meerdere malen regisseurs en fotografen over de vloer. In Ik wil nooit meer oorlog vertelde hij met onverholen trots: “Mijn huis is gebruikt voor allerlei films en fotoshoots. Bijvoorbeeld de serie over minister-president Den Uyl en de Lockheedaffaire, maar ook voor een Duitse film over een politiecommissaris in Amsterdam.”
Ik zou het fantastisch vinden als de volgende eigenaar besluit om in ieder geval een deel van het interieur intact te houden. Het zal er echter om spannen. De makelaar geeft aan dat er op de kavel van 6.920 vierkante meter ook nieuwbouw gepleegd mag worden. Het zal toch niet…?
Bekijk alle foto’s op aerdenhoutenomstreken.nl.
In de serie Den Uyl en de affaire Lockheed woonde onze oude minister-president Den Uyl plots hier.
De tennisbaan waar Ed met zijn vrienden een balletje sloeg.
Achter de bungalow bevindt zich een kas voor de groenevingermomenten.
Een schuur in Aerdenhout is een vakantiehuisje voor gewone mensen.
De natuur werd altijd keurig in bedwang gehouden.
Blijft op Westerduinweg nummer 2 alles bij het oude of verrijst er straks een heel nieuw huis?
Deel dit artikel!
Gerelateerde berichten
De laatste glorieuze jaren van Oud-Rotterdam →
75 jaar vrijheid: enkele goede oorlogsboeken →
Koningsdagcadeau: wil jij deze buisframestoelen? →
